Obcy...

Jak przystało na grzeczną i stateczną "słomianą wdowę" wieczór spędzam

z Wami - drogie bloggowe koleżanki :)

Oglądam, przeglądam, zaglądam, wzdycham, zachwycam się, zazdroszczę niejednokrotnie ;)

Cuda, cuda, cuda piękne u Was , moje miłe!

Pochłonięta bloggowym światem nie dostrzegam prawie nic dokoła mnie,

ale... słuch mam dobry i co chwila dobiega do mnie dziwny odgłos!

raz, drugi, trzeci...

W końcu zaczęłam się rozglądać i... zamarłam!

Nie wiem, czy z zachwytu, czy z przerażenia, czy też z obu przyczyn naraz :)

Na ścianie siedział ON... (może to Ona, ale jako baba wolę ON-ego)

Pędem poleciałam po słoik i drżącymi rekami złapałam gościa,

 jednocześnie uważając, żeby go nie uszkodzić!

Pietra miałam jak cholera, bo gdyby skoczył

- słoik poleciałby w powietrze, potem z hukiem pewnie by się roztrzaskał o ziemie,

a ja... z krzykiem uciekałabym na oślep przed siebie!!!

Ha, ha, ha, ale ze mnie bohaterka

- "malutkiego" 10-centymetrowego świerszcza się boi!

Zdjęcia kiepskie, bo na szybko i ciemno już,

a poza tym zielony gość nie chciał pozować i cały czas łaził....

Wieczorową porą...

Wieczór...

z głośników cicho sączy się muzyka, z półki dociera słabe światło lampki...

a ja... tak sobie siedzę i myślę...

Jak to się czasami różnie i dziwnie w życiu układa...

"Raz na wozie, raz pod wozem..." - jak mówi stare porzekadło.

Prawda! w 100% prawda!

Każdego dnia przeżywamy różne emocje, jesteśmy uczestnikami
zwykłych lub niezwykłych sytuacji,

spotykamy mniej lub bardziej przyjazne osoby... ciągle coś się dzieje.

Jako, że jestem bardzo konkretną i rzeczową osobą,
chciałaby mieć wszystko zaplanowane, poukładane,
zapięte na ostatni guzik!

I... guzik z pętelką!
- co chwila coś mnie zaskakuje, coś idzie nie tak, jak miało być,
coś się gmatwa albo niespodziewanie coś się samo rozwiązuje...

Zastanawiam się, co mnie skłoniło do tych wszystkich przemyśleń i refleksji...

Chyba czuję się trochę samotna i "opuszczona".

Niby czas mam wypełniony po brzegi: praca, zakupy, dom, do szpitala

- i wszystko pędem, z wywalonym jęzorem...

a jednak wieczory są puste... zimne... i takie inne niż do tej pory.

Z drugiej strony chyba dobrze jest zwolnić choć na chwilkę,

zastanowić się i pomyśleć...

nawet nad tak oczywistymi rzeczami...

... i spojrzeć w te czarne,

kochające bezgraniczną i bezinteresowną miłością oczy...

Zamienniki dla ratowania mej psychiki...

Zauroczenie...

tak, chyba tak mogę nazwać to,

co poczułam, kiedy zobaczyłam te przepiękne

korony -świeczniki.

 

Kupiłam... a jakże, całe 2 sztuki
i wzdycham... no chyba należy mi się odrobina przyjemności :)

Przez brak koło mnie mojego D. i związaną z tym czasową samotność, zauważyłam u siebie dziwną przypadłość:

brak jednego - próbuję sobie zrekompensować posiadaniem czegoś innego... 

Mam nadzieję, że nie "pokręci mi się" do końca w głowie i nie stanę się klamociarą,

która znosi do domu co się da...?

Samotność...

Jako, że od środy jestem (siła wyższa!) "słomianą wdową", a mój D. leży w szpitalu - nie wiem co ze sobą zrobić?!?!

Zawiozłam mojego biednego chłopinę do szpitala; oboje myśleliśmy, że 2-3 tygodnie załatwią sprawę, a tu... NIEmiła niespodzianka - pobyt "troszkę" się przedłuży... do 2-3 MIESIĘCY.

Szok!!!

I tak, czeka nas (piszę nas, no bo przecież mąż i żona to jedność :) ):

operacja --> rehabilitacja --> druga operacja --> kolejna rehabilitacja 

Chodzę (raczej łażę) po domu, nie wiem, co ze sobą zrobić - a do zrobienia mam dużo...

A jak nie chodzę po domu, to jeżdżę do szpitala 2-3 razy dziennie...
I tak w kółko... urlop mi zlatuje...
Dla polepszenia nastroju "pstryknęłam" kilka różanych fotek - bo aktualnie mam FAZĘ RÓŻANĄ!

Trochę pstrykam, próbuję coś poczytać - nic mnie nie cieszy..

PS. Chciałabym bardzo podziękować Ani z Aleja 57 

za wyróżnienie :)